เเดนมหัศจรรย์เทพอสูรทะยานฟ้า

    สถานที่ลึกลับได้รับการขนานนามว่าเป็นสำนักที่มีความแข็งแกร่งเป็นที่มีชื่อเสียงที่สุด สำนักซู

   ชายหนุ่มแหงนมองดวงดาว  ร่างกายของเขานั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหวใดๆเลย และมือของเขาที่ไม่อาจสัมผัสดาวน้อยๆเราเหล่านั้นได้ 'แสงดาวน้อยจางหายสู่ความมืด ดำยิ่งกว่าเมฆาทมิฬ' ชายหนุ่มผมดำยาวนั่งอยู่หน้าผา"เหวมรณะเอ๋ย เหวมรณะ ถ้าข้าจางหายเหมือนแสงดาวดวงนั้น จะมีใครเห็นข้าอีกไหม?"

   สีหน้าเด็กหนุ่มปราศจากควารู้สึก ในปีนี้เขาอายุ 25 ปี ที่เขาถูกเก็บมาเลี้ยงโดยสำนักซู และอยู่ในรุ่นของศิษย์ฝ่ายนอกดังนั้นศิษย์ฝ่ายในเรียกว่า

ชายหนุ่มดาว เพราะเป็นรุ่นที่ศิษย์ฝ่ายนอกมีเขาที่โดดเด่นเพียงคนเดียว

    ยามนี้ บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว การแสดงออกของซูซินแต่อย่างไรก็ตามเขาระวังรอบๆตัวตลอดเวลา

   ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากมาทางเขาสีหน้าของซูซินก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แต่ในไม่ช้าเขาก็โล่งใจและวิ่งเข้าในบนยอดเขาอย่างรวดเร็ว

  "มาจนได้สินะ จากนี้สิ่งข้าควรทำก็มีเพียงสิ่งเดียว"

  ภาพเงายี่สิบแปดเงามีผู้อาวุโสสามคนผมสีขาวอายุหกสิบกว่าเป็นคนวิ่งนำหน้า พวกเขาวิ่งไล่ตามซูซิน บนยอดเขาเสียงฝีเท้าของแต่เบามาก ทุก

คนสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า  เสื้อคลุมสีขาวและเสื้อในสีดำหน้าอกมีสัญลักษณ์มังกร

  สำนักซูมีผู้อาวุโสทั้งหมด 28 ท่าน รวมถึงเจ้าสำนัก เวลานี้ผู้อาวุโส 28 ท่าน วิ่งขึ้นไปบนภูเขาแม้แต่วิชายุทธ์ก็ยังไม่ได้ใช้วิ่งไล่ตามซูซิน

  ในเวลาเดียวกันผู้อาวุโสรองก็เริ่มลงมือใช้อาวุธลับเข็มไร้เงา 

   ซูซินหันไปมองข้างหลังดวงตาเปลี่ยนเป็นสีครามและหลบเข็มไร้เงา ผู้อาวุโสที่เห็นการเปลียนสีของดวงตาก็รู้ทันว่าเป็นหนึ่งในวิชาคัมภีร์ลับที่ถูกขโมยไป 'เนตรแสงสีคราม' 

   "ซูซิน เจ้าศิษย์ทรยศ"

  ผู้อาวุโสรองที่เห็นเนตรนั้น ก็ใช่อาวุธที่ความเร็วจนตามองไม่ทัน

   "ดูกันว่า  เจ้ามองความเร็วนี้ทันไหม?"

   สิ่งที่ผู้อาวุโสทุกท่านปาไปข้างหน้าคืออาวุธลับ 'มีดบินสายฟ้า' ความเร็วสายฟ้าที่แทงทะลุหลังซูซินได้โดยหันมามองข้างหลังไม่ทัน

  ขณะที่มีดบินสายฟ้าใกล้จะแทงหลังซูซินก็เกิดการเคลื่อนไหวพิสดารที่ไม่ช้าไม่เร็วมีภาพเงาทับซ้อนสลับไปมา มีดบินที่แทงเข้าไปในร่างเงาของชายหนุ่ม

   ผู้อาวุโสรองกล่าว "นี้มันสุดยอดวิชาหลบหลีก 'เคลื่อนไหวพริบตา' "

   อารมณ์ของซูซินเริ่มสงบลง  เขารู้แก่ใจว่าหนีไม่ได้ตลอดอาศัยแค่เขาคนเดียวกับสุดยอดวิชา

วรยุทธ์ทั้งหมด  แต่ไม่อาจหนีพ้นจากผู้อาวุโสทั้งหมดได้

    ระหว่างที่ซูซินวิ่งไปข้างหน้า รองเจ้าสำนักลงมือด้วยตัวเองครั้งนี้เขาใช่สุดยอดอาวุธลับ

   "หึ หมดเวลาเล่นแล้ว คราวนี้เจ้าจะหลบยังไง?"

    พริบตานั้น เสียงเข็มนับร้อยที่ยิงออกมาพร้อมกับพิษเจาะทะลุต้นไม้หินใหญ่  ทว่าซูซินก็หมุนตัวไปข้างหลังเตรียมพร้อมรับมือกับเข็มนับร้อย "บีบอัดลมปราณห่อหุ้มไว้ที่มือ กลายเป็นเหลืองทองบริสุทธิ์ป้องกันพิษ ไม่อาจแทรกซึมนั่นคือ 'หัตถ์เทวะ "และเบิกเนตรแสงสีคราม ปัดป้องเข็มนับร้อย

    "ห๊ะ! พายุแสงตะวัน ถูกเบี่ยงเบนด้วยมือเปล่า?"

    ผู้อาวุโสทุกท่านต่างตกตะลึงนั่นเป็นอาวุธลับที่พลังทำลายมากที่สุดแล้ว

    ซูซินหมุนตัวข้างหลังวิ่งขึ้นไปบนยอดเขาเหวมรณะ ผู้อาวุโส 28 ท่านวิ่งตาม ซูซินอย่างไม่หยุดหย่อนจนถึงเหวมรณะที่ข้างหน้ามีแต่เหวไม่ทางหนีอีกแล้ว

    "ซูซิน หมดทางหนีแล้ว ยอมจำนนและกลับมารับโทษซะ"

   ตอนนี้ซูซินสำหรับเขาทุกสิ่งทุกอย่างไม่สำคัญการละเมิดกฎของสำนักซูคนนอกอย่างเขาคือ ตายสถานเดียว หลังจากเขาเรียนรู้วิชาของของสำนักซูอย่างหนักมายี่สิบกว่าปี   เขาประสบความสำเร็จบรรลุจุดสูงสุดของวิชาและอาวุธลับที่ซ่อนอยู่ของสำนักซู  การฝึกฝนตลอดชั่วชีวิตของเขานับว่าไม่สูญเปล่า เขาสร้างสุดยอดวิชาและอาวุธลับที่มีพลังอำนาจมากที่สุดในโลก

       "ข้ารู้  โทษของการแอบเรียนรู้วิชาของสำนักหรือขโมยคัมภีร์ลับของสำนักโดยไม่ได้รับอนุญาตสำหรับคนนอกอย่างข้าคือ ความตาย"

    ซูซินหมุนตัวมามองผู้อาวุโสทุกท่านยืนมองอย่างเงียบๆ ขณะทีผู้อาวุโสเหล่านั้นเข้ามาหาเขาและปิดกั้นทุกทาง

    "ข้าสาบานต่อสวรรค์ว่า  ข้าไม่ได้แพร่พรายวิชา

ของสำนัก ข้ารู้ไม่ว่าพูดจริงหรือไม่ข้าก็ต้องตาย

อยู่ดี แต่ว่าข้าซูซินคือส่วนหนึ่งของสำนักซูตลอดไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าจะทำต่อจากนี้ผู้อาวุโสโปรดให้อภัยด้วย"

   อารมณ์ของซูซินสงบมากโล่งอกปรากฏที่มุมปากของเขาและสิ่งปรากฎออกมาจากมือทั้งสองข้างของเขามือซ้ายคืออาวุธลับรูปร่างคล้ายดอกบัววิถีเซียนพิโรธและมือขวาคือคัมภีร์สีทองที่เขียนว่าไห่เทียน

    'เขาสร้างสุดยอดอาวุธและวิชาของสำนักซูได้สำเร็จแล้ว!'

   ผู้อาวุโสทุกท่านที่เห็นของสองสิ่งนี้ก็รู้สึกดีใจและประหลาดใจในเวลาเดียวกัน  สุดยอดอาวุธลับแห่งเซียนที่หายสาบสูญได้ปรากฎต่อหน้าพวกเขาและยังมีสุดยอดวิชาที่สามารถดูดซับพลังยุทธ์ของศัตรูและสวรรค์มาเป็นพลังของตนได้อย่างสมบูรณ์  วิชาในฝันที่จอมยุทธ์ทุกคนปรารถนา ตอนนี้ในรอบสามร้อยปีสุดยอดอาวุธและวิชาก็ปรากฎอยู่ในมือของศิษย์ฝ่ายนอก การครอบครองใต้หล้าก็ไม่ใช่ในฝัน

    เมื่อดอกบัวบานและคัมภีร์ก็มีแสงอักษรออกมาก็ไม่ใครสามารถหยุดมันได้อีกแล้ว แสดงถึงพลังสูงสุดของสำนักซู

   ผู้อาวุโสทุกท่านยืนนิ่งอย่างเงียบๆตายด้วยสุดยอดอาวุธลับนับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง เทียนซิงยิ้ม

   "ไม่ว่าเมื่อไหม ชีวิตของข้าซูซินไม่เคยลืมบุญคุณ  ทุกสิ่งทุกอย่างของข้าได้รับจากสำนักซู ตัวข้าไม่มีตระกูลมีเพียงสำนัก แต่เหวมรณะนี้เป็นสุสานศิษย์ของสำนักซูเท่านั้น แน่นอนคนนอกอย่างข้าไม่มีสิทธ์นี้ ถ้างั้นข้าก็ของละเมิดกฎนั้นและกลายเป็นศพอยู่ในสุสานดินแดนแห่ง...!"

   ทว่าพริบตาเสียงอำราม สายฟ้าปรากฏขึ้นกลางฟ้า ภายใต้ผู้อาวุโสทุกท่านเงยหน้าขึ้น แหงนมองเมฆก่อตัวเป็นเมฆฟ้า สั่นสะเทือนจิตใจแม้แต่เจ้าสำนัก ทัณฑ์สวรรค์สายฟ้ามโหฬารนี้ค่อนข้างหนัก

   ครืน  ครืน ครืน!

   "ฮ่าฮ่าฮ่า...ในก็ปรากฏแล้ว!" เสียงหัวเราะของซูซิน ท่ามกลางสายตาผู้อาวุโส บรรยากาศทั่วบริเวณเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา ทุกคนในที่ล้วนตระหนักอานุภาพดุเดือดของทัณฑ์สวรรค์ กำลังจะลงมา!

    สำหรับผู้อาวุโสแล้วถึงเขาจะละเมิดกฎของสำนักซู แต่อัจฉริยะผู้นี้หาตัวจับได้ยากไม่รู้ว่าอีกกี่ปีปรากฎตัว  แต่ในสภาพการณ์เช่นนี้ จำต้องมีผู้อาวุโสท่านหนึ่งมารับทัณฑ์สวรรค์แทนเขา

    เปรี้ยง!

   เจ้าสำนักกระโดดขึ้นรับทัณฑ์สวรรค์แทนเขา แต่ทว่าก็แสงประกายเหมือนสีเหลืองทองออกมาจากตัวเขาและใช้มือเปล่าผลักเขาถอยกลับไป

     เจ้าสำนักตกใจ "ซูซิน ไม่!"

   สายฟ้ารุนแรงลงมาที่ตัวเขากับอาวุธและคัมภีร์ของสองสิ่งนี้ผู้อาวุโสไม่กลัวว่ามันจะถูกทำลาย แต่ซูซินร่างกายเขาต้านรับพลานุภาพของสายฟ้าได้หรือไม่ ต่อให้เป็นระดับเซียนยุทธ์ก็ยังไม่ใช่เรื่องง่าย

   ซูซินดึงสร้อยคอของเขา สิ่งที่ปรากฏคือลูกแก้วที่ ข้างในว่างเปล่า สายฟ้านับพันที่กำลังโดนตัวซูซินกลับโดนลูกแก้วดูดกลืน ผ่านไปไม่ถึงนาทีสายฟ้านับก็หมดลง 

    "ฮ่าฮ่าฮ่า....ขั้นตอนสุดท้ายสำเร็จแล้ว?" 

    เจ้าสำนักตกใจกวาดตามองเขา "นี้มันสุดยอดอาวุธต้องห้าม 'ลูกแก้วมหากำเนิดแห่งว่างเปล่า' "

    ซูซินยิ้มกล่าวคำอำลา " สุดยอดอาวุธและวิชา สามชิ้นนี้ ถือเป็นการไถ่โทษและขอบคุณที่ชุบเลี้ยงศิษย์มาตลอด "

 "คัมภีร์ลับของสำนักอยู่ใต้แผ่นไม้แรกหน้าประตูห้องข้า ตอนนี้ข้าก็ไม่อะไรติดค้างสำนักซู อีกแล้ว ข้าซูซินของลา!" ซูซินพูดจบก้าวถอยหลังอย่างกระทันหัน แหงนหน้ามองฟ้าไม่ให้มีความลังเลในตัดสินใจ ร่างของเขาร่วงลงจากหน้าผา